«Η Ολιστική Γυμναστική από μόνη της δεν αρκεί καθόλου, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι το πνεύμα που κυριαρχεί και μέσα στο οποίο γίνεται η δουλειά».

Ακολουθώ τις σκέψεις μου με την παραπάνω φράση και θα ήθελα να διαλογιστώ πάνω στο πνεύμα της Ολιστικής Γυμναστικής ξεκινώντας με παρατηρήσεις στο δικό μου σώμα. Η αρχή για μένα ήταν η αναγνώριση των κινητικών μου συνηθειών, της κινητικής χρήσης του σώματος μου. Ένα σημαντικό θέμα ήταν η αποδοχή των γνωστών συνηθειών και η καταγραφή τους ως οικείες. Με τον καιρό το σώμα μου αρχίζει να γνωρίζει νέες αισθήσεις μέσα από την ανακούφιση και την άνεση της κίνησης. Οι αλλαγές μετά από κάθε κίνηση είναι άμεσες. Η σωματική και ψυχική ευεξία με συναρπάζουν. Έχω την αίσθηση ότι οι παλιότερες ισορροπίες δίνουν χώρο για να δημιουργηθούν νέες δομές. Ο οργανισμός μου, το σώμα μου, προσαρμόζεται στις νέες δομές αλλά καταλαβαίνω επίσης πως είναι δύσκολο να διατηρηθούν αυτές οι ισορροπίες από μόνες τους. Διαισθάνομαι ότι γίνεται μία πάλη ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο. Έχω την ανάγκη να μάθω με ποιον τρόπο θα διατηρήσω τις νέες ισορροπίες στην καθημερινότητα. Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι η αυτοπαρατήρηση και το συνεχές άκουσμα του εαυτού μου είναι ένας τρόπος. Να επαγρυπνώ για την ανάγκη της κάθε στιγμής. Για την ανάγκη που δείχνει το σώμα να κινηθεί, να αναπνεύσει, να κάνει κάτι ή να μην κάνει τίποτα. Και τον τρόπο για να ανταποκριθώ σε αυτές τις ανάγκες τον αντλώ από το πνεύμα αυτής της δουλειάς. Και ο τρόπος αυτός δεν είναι «ένας» ούτε και ο «μοναδικός».

Μέσα από τη δικιά μου αυτοπαρατήρηση και εμπειρία μέχρι τώρα πιστεύω ότι η Ολιστική Γυμναστική αναπτύσσει σε μεγάλο βαθμό την αντιληπτική ικανότητα και πως η διατήρηση και η εφαρμογή του πνεύματος αυτής της δουλειάς είναι κατά βάση διανοητική διεργασία. Είναι συνεχής επαγρύπνηση και σκέψη για το πώς γίνονται τα πράγματα και με ποιον τρόπο μπορώ να τα υλοποιήσω στην πράξη.

Ο χρόνος της δράσης και ο χρόνος της αξιολόγησης για το τί έχω αντιληφθεί, πώς νιώθω, τί συμβαίνει μετά από αυτό που έχω κάνει είναι ένας τρόπος να ζω και να βλέπω τον κόσμο. Είναι ένας τρόπος να βλέπω «την εικόνα μου» πέρα από μία διάσταση.

Το τελευταίο ίσως έρχεται σε αντίφαση με την τόσο δημοφιλή φράση, στο χώρο της ολιστικής επανεκπαίδευσης, «laisser faire» (αφήνω να συμβεί).

Ίσως χρειάζονται και τα δύο σε μια αρμονική σύνδεση μεταξύ τους. Μπορεί αυτή η σύνδεση να μας οδηγεί σε ένα νέο επίπεδο, ψυχικό, σωματικό ,πνευματικό, όπου οι «πληροφορίες», ερμηνεύονται, μεταφράζονται και αξιολογούνται από τον καθένα στα πλαίσια της δικής του πνευματικής διαδικασίας.

Κάτω απ’ αυτή την οπτική γωνία ο γυμναστής, ο δάσκαλος, ο θεραπευτής, ο φυσιοθεραπευτής δεν έχει το καθήκον να αλλάξει το πνεύμα ή το σώμα του μαθητή του. Δεν μπορεί άλλωστε. Αντ’ αυτού έχει το καθήκον να «διαταράξει» τη σκέψη του μαθητή πάνω στο σώμα του. Αυτό το καταφέρνει κυρίως όταν στοχάζεται μαζί με τον μαθητή του πάνω στο σωματικό μοντέλο του δεύτερου, όταν διαταράσσει αυτό το μοντέλο με εναλλακτικές ιδέες.

Ας εμπιστευτούμε ότι η κοινή «παρατήρηση της παρατήρησης», δηλαδή ο στοχασμός πάνω στα μοντέλα που ο καθένας φέρει μαζί του, θα προκαλέσει την αλλαγή. Είναι άραγε προβλέψιμα το είδος και ο χρόνος της αλλαγής;

Κάθε μοντέλο είναι σωστό στο βαθμό που «ταιριάζει» στο άτομο ως προς τη χρησιμότητα, την ηθική και την αισθητική του.

Για τη σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθητή, ο δάσκαλος δεν διαθέτει κανένα «αληθινότερο» μοντέλο απ΄ ότι ο μαθητής. Διαθέτει ένα διαφορετικό, το οποίο και του προσφέρει.

Από την πλευρά του ο δάσκαλος της Ολιστικής Γυμναστικής φέρει την ευθύνη για το μοντέλο που μεταδίδει. Οφείλει να διαθέτει ένα ψυχοσωματικό μοντέλο καθώς και να ξέρει ότι το έχει (συν)κατασκευάσει. Αυτή η στάση εκφράζει τόσο σεμνότητα όσο και υπεύθυνη αυθεντία.

Υ.Γ. Τίποτα απ’ όσα είπα δεν αποτελούν ΤΗΝ «αλήθεια».

Πίσω